HAIR MAJESTY: MOJA WŁOSOWA HISTORIA CZ. 1

Cześć dziewczyny!

Po długich miesiącach zastanawiania się czy ma to sens, postanowiłam założyć bloga.

Tak, będzie to kolejny blog urodowo-lifestylowy. Wiem, że w blogosferze istnieją tysiące blogów o podobnej tematyce, ale dlaczego i ja nie mogę posiadać miejsca w sieci, w którym będę gromadziła moje doświadczenia ze światem „urodowym” i nie tylko, przy okazji dzieląc się nimi z innymi osobami? A nuż którejś z Was przydadzą się informacje tu znalezione.

Dziś chciałam podzielić się z Wami moją "włosową historią".

Od dobrych kilku lat jestem zapaloną włosomaniaczką. Obecnie moje włosy są w całkiem niezłym stanie, jednak nie zawsze tak było.

Kiedy byłam dzieckiem, kolor moich włosów bardziej przypominał ciemny blond niż ten, który obecnie mam na głowie (myślę, że proces ciemnienia przebiegał w podstawówce).

Jest to zdjęcie zdjęcia więc nie oddaje dokładnie koloru włosów, w rzeczywistości były jaśniejsze.

Niestety nie mam przy sobie zdjęć z okresu dzieciństwa, ale kiedy wrócę do kraju na pewno uzupełnię tę historię o kilka fotografii

Odkąd pamiętam, zawsze miałam długie włosy - mama często zakręcała mi je na papiloty, robiła różnego rodzaju warkocze lub wysoko upinała kucyk (czego nigdy nie lubiłam, bo po jakimś czasie strasznie bolała mnie od tego głowa – co niestety zostało mi do dzisiaj).

Z ówczesnej pielęgnacji zapamiętałam jedynie regularne wcieranie w skalp wody brzozowej.

Wszyscy zachwycali się moimi długimi i zdrowymi włosami, ja sama byłam z nich bardzo dumna.

Wiele dziewcząt, których włosowe historie czytałam, ścinało włosy po pierwszej komunii - mnie ominął na szczęście szał zmieniania fryzury po tym wydarzeniu, jednak w końcu nadszedł dzień, kiedy postanowiłam radykalnie skrócić włosy; miałam wtedy około 10 lat.

Z długich, średniej grubości, sięgających pasa włosów, zeszłam do krótkich i ledwo dochodzących do ramion. Wracałam zadowolona do domu, gdzie zachwytom nie było końca. Dopiero mama i babcia uświadomiły mi jak, w ciągu kilkunastu minut, moje włosy zyskały na grubości (od tego czasu wszyscy – zwłaszcza fryzjerzy - zwracają uwagę na tę cechę).

Po tym wszystkim włosy zaczęły jeszcze szybciej ciemnieć, przeszły naturalną metamorfozę od ciemnego blondu do ciemnego brązu.

Przez następne dwa lata z włosami nie robiłam nic (oprócz jednorazowego farbowania na koloniach, bez zgody rodziców, farbą z saszetki - kolor śliwkowy nie wyglądał bardzo źle, nawet mi się podobał, jednak po 2 tygodniach się wypłukał).

Do kolejnego, dość mocnego cięcia, doszło w 6 klasie podstawówki – włosy za ucho. Zadowolona nie byłam i postanowiłam więcej nie ścinać włosów. I tak żyły sobie swoim życiem.

W gimnazjum byłam dla nich łaskawa, bo choć nie skupiałam się na ich pielęgnacji (która ograniczała się do mycia jakimkolwiek szamponem, którego akurat używała mama, no i suszenia) to nie katowałam ich prostownicą, jak chyba każda dziewczyna w tym wieku. Nigdy mnie do tego nie ciągnęło, do teraz nie dorobiłam się własnej prostownicy; jedyne na co się skusiłam to karbownica z płytkami prostującymi, ale na palcach jednej ręki mogę policzyć ile razy jej użyłam. Nie potrafiłam zrozumieć dlaczego dziewczyny prostują z natury proste włosy - dopiero po latach zaczęłam tłumaczyć to sobie ich puszeniem.

W liceum moje włosy wyglądały w miarę dobrze, w 2008 roku postanowiłam je wycieniować.

W pewnym momencie zamarzyła mi się zmiana koloru, nie zgadniecie na co postawiłam...

Trzymając się w grupce z dwiema blondynkami postanowiłam, że i ja chcę być blondynką.

Wybrałam najgorszą z możliwych dróg wcielania tego, niezbyt mądrego - a wręcz głupiego - pomysłu w życie.

Przeczuwając, że na tak ciemnych włosach nic może nie wyjść, kupiłam farbę o kolorze jasny blond. Nie wiem jakim sposobem namówiłam mamę na pomoc, ale w ciepły wakacyjny dzień na mojej głowie pojawił się rudawo-brązowy kolor.

Jeśli myślicie, że na tym się skończyło, to niestety muszę was rozczarować. Nie takiego koloru chciałam, więc po kilku dniach pobiegłam po kolejną farbę - mama początkowo nie chciała mi pomóc, ale w końcu się zgodziła.

Po wszystkim byłam przerażona efektem, jednak po kilku dniach przyszło przyzwyczajenie. Z makijażem nie wyglądało to tak źle, jednak ograniczę się do zdjęcia z profilu.

Włosy były w opłakanym stanie - suche, spalone (jednym dniem nadrobiłam lata bez prostownicy), ciągnęły się jak guma, jednak ja się tym nie przejmowałam.

 Blondynką byłam przez całe wakacje. Po kilku dniach w szkole, kiedy odrost zaczął mnie drażnić, postanowiłam wrócić do brązu. Znowu postawiłam na farbę, jednak blond zrobił swoje i w moim odczuciu całość sprawiała wrażenie jakby włosy wszystkie na raz zaczęły siwieć.

Strasznie drażnił mnie ten kolor, więc po około dwóch tygodniach w ruch poszła kolejna farba.

Następnie postanowiłam ściąć włosy do długości z pierwszego w życiu cięcia.

Niestety po jakimś czasie blond zaczął dawać o sobie znać.

Postanowiłam już nie katować włosów farbami, bo blond tak czy inaczej znowu by wyszedł.

Moja pielęgnacja w zasadzie niczym się nie różniła od tej, którą stosowałam w gimnazjum -  sporadycznie zaczęłam używać jakichkolwiek odżywek, co ułatwiało mi rozczesywanie siana, które miałam na głowie.

W kwietniu 2009 moje włosy wyglądały tak:

Zaczęłam wtedy używać szamponu Gliss Kur do włosów zniszczonych z rozdwojonymi końcówkami;
rozdwojonych końcówek oczywiście nie ubyło, ale włosy prezentowały się lepiej już po kilku myciach

Słońce zrobiło swoje i w wakacje prezentowały się już troszkę inaczej:

Mimo określania mnie "ta z odrostami" nie złamałam się i nie przefarbowałam kolejny raz włosów, cierpliwie czekałam aż odrosną (teraz śmieję się, że o kilka lat wyprzedziłam modę na ombre).

W kwietniu 2010 ścięłam aż 6cm i zafarbowałam końcówki na brąz, ale jak to bywało wcześniej, blond wyszedł.

Zdjęcie z sierpnia 2010

Potem były już tylko kolejne cięcia blond końcówek, aż w marcu 2011 roku pozbyłam się ich całkowicie: 

Od tamtej pory pozwoliłam włosom swobodnie rosnąć, jednak cały czas miałam problem z rozdwajającymi się końcówkami. W dalszym ciągu stosowałam szampon Gliss Kurr, raz na jakiś czas dla odmiany używałam Head&Shoulders dla włosów przetłuszczających się i Mr. Potter.

Pewnego dnia zauważyłam mgiełkę Radical do włosów zniszczonych i wypadających, którą kupiła sobie mama. Zaczęłam jej używać, a efekty pojawiły się po pierwszym tygodniu - włosy sprawiały wrażenie gęstszych/grubszych, stały się zdecydowanie mocniejsze i bardziej lśniące.

To jednak nie koniec historii moich włosów, wiele jeszcze ze mną przeszły, choć nigdy już ich nie skrzywdziłam w podobny sposób.

A Wy miałyście podobne historie?
Dajcie znać czy chcecie się dowiedzieć jak potoczyły się losy moich włosów po 2011 roku.

Pozdrawiam Was serdecznie.

Related Items Moja Włosowa Historia